Vuurvreters blog

Het is zaterdag in de ochtend, wanneer de pieper mij uit een diepe slaap haalt.
Aan de toon van de pieper hoor ik dat er een halve groep is gealarmeerd.

Vlug schiet ik in de gereed liggende kleren en vertrek richting de kazerne.
Op de kazerne kom ik net na de chauffeur binnen en het wachten is nog op de bevelvoerder.

Wanneer hij binnen is en aangekleed, neemt hij telefonisch contact op met de alarmcentrale om te horen wat ze voor ons in petto hebben.

De melding is “dat er in een zorginstelling een patient zich heeft opgesloten, personeel kan er niet bij en het lukt de politie ook niet om binnen te komen, of wij een handje kunnen helpen?”.

We kijken elkaar aan van “het moet raar lopen, wil het ons ook niet lukken”.
Terwijl we uitrukken naar het opgegeven adres heet de bevelvoerder mij welkom bij hun in de ploeg en vraagt voor wie ik de dienst heb overgenomen?

Na een kleine rit komen we bij de zorginstelling aan en gaan we op zoek naar de aanwezige politieagenten. Die vinden we uiteindelijk aan de achterkant van het pand. Daar waar ook meteen het probleem duidelijk wordt.

De patient staat in een kleine kamer, heeft zijn bed tegen de deur geparkeerd en in de kleine ruimte tussen het bed en buitenmuur heeft hij nog een krukje geplaatst, en daarmee is binnenkomen niet meer mogelijk, en ook voor ons niet.
Omdat het een naar binnen draaiende deur is (bouwfoutje?) kan de deur inderdaad niet open, zolang dat bed en dat krukje daar staan.

Net als de verzorging, heeft ook de politie geprobeerd de man te bewegen om de deur te openen, maar alle verzoeken waren tevergeefs. Meneer (1,60 mtr lang en vrij tenger) stond stoicijns naar buiten te kijken en gaf geen enkele reactie op welk verzoek dan ook.

Gezamelijk kijken we naar het dikke thermopane glas, waar we zonder schade niet doorheen komen. Omdat wij bij de brandweer zulke klusjes altijd met zo min mogelijk schade willen doen, opperen we dat het mischien handiger is om een glaszetter te laten komen, wellicht dat hij een optie heeft om de ruit in zijn geheel uit de sponning te halen.

En in afwachting van de glaszetter, krijgen we van het verplegend personeel een bak koffie aangeboden met een lekkere koek. Onder het genot van de koffie maken we een plan de campagne.

Het plan is als volgt, wanneer de glaszetten de ruit heeft verwijderd, zal de politie binnen treden en de deur openen, indien nodig, zouden mijn collega en ik de politie ondersteunen met het inbedwang brengen van de patient. En mocht meneer zich verzetten, dan zou de verpleging hem een kalmerende injectie toedienen.

Waarop ik de volgende vraag stelde “wie de injectie zou inbrengen?“.
Mijn collega’s, die mij kennen, wisten dat er nu iets ging komen en voorzichtig zetten zij de koffie alvast op tafel neer. Waarop een van de dames antwoorde “dat zal ik dan zijn”.

Hierop antwoorde ik resoluut, dat ik haar dan in de gaten zou houden, om te voorkomen, dat ik de injectie in mijn “achterste” zou krijgen. Ik heb nog nooit 2 agenten zich gelijktijdig in de koffie zien verslikken en uitspugen en gezamelijk barsten we in lachen uit. Kortom het werd een gezellig onder onsje in afwachting van de glaszetter.

De inmiddels gearriveerde glaszetter gaf aan dat hij niet kon garanderen dat de ruit er heel uit zou komen. En zijn voorspelling bleek waar te zijn. De ruit ging kapot en voorzichtig onder toeziend oog van ons en de patient die stoicijns bleef toekijken, werd het gat in de ruit steeds groter. In het midden van de kapotte ruit hingen nog scherpe punten glas die nog verwijderd moeten worden, voordat wij veilig naar binnen kunnen. Maar juist op dit moment begint de patient uit te halen naar de glaszetten en dat is niet wenselijk.

Tussen het uithalen van de patient door, slaat de glaszetten in opdracht van de politie de meeste gevaarlijke punten weg.

Op het moment dat deze punten geen gevaar meer voor de politie agenten zijn, besluiten zij om naar binnen te springen en de patient onder bedwang te brengen.
De patient is hier duidelijk niet van gediend en verzet zich zo hevig, dat een blik op mijn collega voldoende is en wij ons ook naar binnen storten om de agenten te helpen.

Liggend op de zich zwaar verzettende patient, lukt het mij om het krukje met de voet tussen heb bed en de buitenmuur weg te halen, waarop mijn collega de ruimte heeft om het bed voor de deur weg te trekken. En in koor roepen wij naar de verpleging dat de deur vrij is.

Voordat de patient het in de gaten heeft, heeft de verpleging een injectie in de juiste achterste leeggedrukt. Helaas heeft de injectie niet direct het gewenste effect, maar met de overmacht aan politie/brandweer en verpleging lukt het ons om de man onder bedwang te houden en in opdracht van de verpleging hem in de isoleer cel te plaatsen.

Na deze actie helpen wij de verpleging nog even mee het glas uit de kamer te verwijderen en ook de restanten die buiten liggen, die ruimen wij nog even op.

De glaszetter neemt alvast de maat op voor een nieuwe ruit en komt later terug om het kozijn tijdelijk af te dichten.

Samen met de politie nemen we afscheid van de verpleging en melden ons weer “inzet gereed”.

Het is 2001 en in Ede is er een tweede brandweerpost opgericht, Sectie Stadspoort. Om deze nieuwe ploeg te ondersteunen in haar taken, rijdt brandweer Ede-Centrum mee met alle meldingen van deze nieuwe ploeg.

Het is dinsdagavond en de oefenavond van de vrijwilligers Ede-Centrum is bijna afgelopen. Aan het einde van deze avond, worden de gebruikelijke dienst mededelingen gedaan door de Sectie Commandant. We zitten amper aan de koffie en de onderwerpen worden besproken als de pieper gaat.

In deze tijd worden we nog op de ouderwetse manier gealarmeerd, d.w.z. alleen een geluidsmelding, geen spraak. Aan het geluidsignaal kunnen we horen dat onze hele ploeg wordt gealarmeerd. De koffie blijft onaangeroerd op de tafel staan als wij ons naar boven spoeden, naar de remise.

Aangezien alle vrijwilligers op de kazerne zijn, is de auto achterin gauw gevuld en is het wachten op de piket chauffeur. Dit laat niet lang op zich wachten en rukken we uit naar het opgegeven adres.

In deze tijd hebben we in Ede nog een eigen Alarmcentrale en weten van de wachtcommandant (dit noemen tegenwoordig een centralist) dat het een automatische brandmelding betreft en dat ook Sectie Stadspoort mee uitrukt.

We zijn amper vertrokken als de AC aan ons meldt, dat de politie ook mee rijdt i.v.m inbraakalarm in hetzelfde pand. Behalve de TAS van Ede-Centrum rijdt ook de hoogwerker in ons kielzog mee.

In deze tijd van dubbelzijdig aanrijden, maken we er een sport van om eerder dan Sectie Stadspoort aanwezig te zijn. Echter Stadspoort was deze keer sneller dan Ede-Centrum. Bij aankomst is Stadspoort al op verkenning bij de ingang van het gebouw.

Omdat er een duidelijke brandlucht waarneembaar is, forceren we aan de zijkant van het pand een deur om binnen te komen. Ik word met mijn maatje aangewezen als aanvalsploeg en nemen een hoge drukstraal mee naar binnen door de zojuist geopende deur. Bij binnenkomst, staan we in een kleine ruimte van 3 x 3 meter en een wenteltrap naar die naar de 1e verdieping leidt. In een reflex sla ik tegen de wanden om er achter te komen waar deze uit bestaat. Aan het geluid te horen, “lijkt het” op een houten scheidingswand. Samen met mijn maatje ga ik op verkenning uit en we komen in een flinke kantine uit.

De waterploeg komt achter ons aan om bij de deur onze terug tocht te waarborgen. In 1e instantie hebben we geen rook of hitte waarneming in deze ruimte en lopen we richting het kantoor gedeelte. Ook het kantoor gedeelte is rook/hitte vrij en we laten de slang liggen om vlug alle ruimtes te verkennen.

Via de portofoon vraagt onze bevelvoerder naar onze bevindingen en we antwoorden niets waar te nemen. Nadat we het kantoorgedeelte hebben doorkruist, komen we uit op een soort van balkon en kijken in een grote hal en zien de collega’s van Stadspoort lopen.

Wederom vraagt de bevelvoerder of we iets zien en of we last hebben van de rook, ons antwoord is ontkennend.

Nadat wij de bovenverdieping hebben gecontroleerd, worden de oproepen van de bevelvoerder anders van toon, hij meldt sterke rook en warmte ontwikkeling bij de waterploeg boven aan de trap.

Ik zeg tegen mijn maatje dat we teruggaan naar het punt waar we de straal hebben neergelegd. Op dit moment heeft Stadspoort ook een brandhaard ontdekt en gaan tot blussing over, echter deze informatie is ons niet bekend omdat we op een ander portofoon kanaal zitten.

Eenmaal terug bij de hogedrukslang, hebben wij ook de 1e rookwaarneming en klinkt de stem van de bevelvoerder over de portofoon “TERUG KOMEN NU!” maar wij waren al op de terugweg richting de kantine en wenteltrap.

Het duurt niet lang of wij hebben totaal geen zicht meer en neemt ook voor ons de hitte toe. Halverwege de grote kantine doet mijn maatje de overweging om er een ruit uit te slaan en naar beneden te springen, om aan de forse hitte te ontkomen, die wij op dat moment ervaren.

Voor mijn gevoel zijn we niet ver meer van de trap en verwacht ik dat we een flashover krijgen als we nu er een ruit uit tikken. Resoluut zeg ik tegen mijn maatje, dat we dit niet gaan doen en dat de trap de enige manier is om veilig buiten te komen. De bevelvoerder laat weer van zich horen en meld dat de waterploeg de hitte niet meer aankan en zich terug trekt naar de uitgang op de beganegrond.

De laatste meters vliegen we langs de slang naar de trap en neemt de hitte in kwadraat toe. Ik duw mijn maatje richting de trap en roep “als een speer de trap af, nu!”.

Ik geef hem in gedachte 3 seconden voorsprong om de trap af te gaan, zodat we niet over elkaar heen vallen bij het afdalen van de trap. Het zal voor ons beide een snelheidsrecord zijn bij het afdalen van de trap en de hitte op dit moment is ongekend hoog, door mijn pak en handschoenen voel ik de hitte toenemen. Vlak achter elkaar komen we buiten aan bij de bevelvoerder en waterploeg. Ik ben nog geen 5 meter buiten of met donderend geraas komt er een flashover uit de deur naar buiten zetten.

Dit was een “close call” en buiten moeten we onze spullen laten afkoelen, voordat we onze ademluchtmasker kunnen afzetten. De brand komt nu ook door het dak naar buiten en daardoor neemt de temperatuur af in de ruimte van de wenteltrap.

Stadspoort is de brand van de andere kant aan het bestrijden en nadat wij buiten kwamen heeft de waterploeg zich ook op de brand gestort. Nadat wij een nieuwe fles ademlucht tot ons hebben genomen, gaan wij ook weer naar boven en richten ons op de brand. Boven aan de trap is een flink gat in de wand ontstaan waardoor wij ons direct op de brandhaard kunnen richten. De binnenbrand wordt nu via 4 zijden aangepakt en is daarna redelijk vlot onder controle. Na ruim 1,5 uur is het sein brandmeester.

Achteraf heeft de brand zich ontwikkeld achter de houten wand op de 1e etage, echter die houten wand bleek te bestaan uit strak tegen elkaar aan gestapelde dozen, en die dozen waren gevuld met uiterst brandbare goederen.

Uit het politieonderzoek dat volgde is na voren gekomen, dat de eigenaar van het pand, het alarmsysteem heeft uitgeschakeld, brand heeft gesticht, en het alarmsysteem foutief heeft ingeschakeld, waardoor er inbraakalarm volgde.

Het laat zich raden dat de eigenaar zich voor dit feit moest verantwoorden bij de rechter.

Het is voor mijn gevoel midden in de nacht als de pieper afgaat.

In een flits lees ik “Binnenbrand” en ik sta op scherp, kleed me vlug aan en loop de trap af naar beneden en trek mijn klaar hangende vest aan en vertrek in de auto naar de kazerne.

Onderweg valt de drukte op straat mij op en kijk op de klok en die geeft een tijd aan rond 02.00 uur.Het is de nacht van zaterdag op zondag dus het stap volk volop aanwezig.

Met gepaste snelheid begeef ik mij naar de kazerne, parkeer de auto en ren naar de remise om mijn uitruk kleding aan te trekken. Als laatste gris ik de helm en loop naar de tankautospuit en stap in.

Ik zit op de plaats van nummer 1 en na mij schieten de collega’s de auto in. Als er achterin 4 man zitten, roepen we in koor “VOL”. Dit is het sein voor de chauffeur om te gaan rijden, terwijl de bevelvoerder via de mobilofoon contact legt met de AC. Achterin hangen we de ademlucht toestellen om en ik kijk mijn maatje aan die tegenover mij zit en zeg 1 en 2?

Hij knikt instemmend en ik geef aan de bevelvoerder door wie de aanvalsploeg is, de andere twee collega’s houden zich bezig met het opzoeken van de waterwinning op het brandadres.

Van de bevelvoerder vernemen we dat de bewoners uit het pand zijn en ons buiten op staan te wachten. Gezien de melding, heeft de AC ook de hoogwerker mee laten rijden evenals een extra tankautospuit, de 2831 van de Sectie Stadspoort.

Tijdens het aanrijden meldt de waterploeg de waterwinning te hebben gevonden. Eenmaal te plaatse op het brandadres is zien we dat de politie voor ons de straat in rijdt.

Het brandadres betreft een flatgebouw met 4 woonlagen en de brand is in de woning op de 4e etage. Bij het uitstappen kijk ik naar de bewuste woning en zie eigenlijk geen rook of vuur verschijnselen, en denk dit valt allemaal wel mee.

Van de bevelvoerder krijgen mijn maatje en ik de opdracht om boven te gaan kijken, en we krijgen mee dat het zou branden in de woonkamer.

Samen nemen we de hogedrukslang mee naar boven en een koevoet om de deur te kunnen forceren. De bewoners hadden ons geïnformeerd dat de deur in het slot was gevallen en de sleutels nog binnen liggen.

Boven aan de trap, staat een voor mij bekende politieagent (RF) met een universele loper (Bonky) op ons te wachten.

Als wij voldoende slang lengte hebben klaarliggen voor de deur, geef ik een seintje en de politie opent de deur met 2 flinke klappen.

De politie trekt zich terug op een lagere verdieping, en wij zetten in op een verkenning. Bij het open schieten van de voordeur, zien wij een halletje met een gesloten deur naar de woonkamer.

Rondom de deur zie ik zwarte vegen zitten van het persen van de rook uit de bewuste woonkamer. Mijn maatje die net de volledige opleiding manschap achter de rug heeft, zet de deur procedure in.

Hierbij word de deur rond de sponning gekoeld. Nadat hij de deur 2x heeft gekoeld, zeg ik “kom op we gaan verder”. Ik heb vanaf het moment dat de voordeur geopend is geen enkel teken van rook gezien en sta op om de deur te openen onder dekking van de straal.
Eenmaal in de woonkamer is het duidelijk dat het flink heet is geweest en het lijkt dat de TV heeft gebrand, want daar is niet veel meer van over.
Aan de bevelvoeder beneden geef ik door dat de brand uit is, de woning onder de rook staat en wij over gaan tot ventileren.

Op dit moment word de hulp van de 2e tankautospuit 2831 bedankt voor hun komst, maar hun hulp is niet meer nodig.

De hoogwerker die ook ter plaatse is gaat het dak inspecteren.

Terwijl wij in de woonkamer de ramen openen, komt ook de waterploeg helpen en zij nemen de achterkant van de flat voor hun rekening.
Als wij de ramen en de balkondeuren hebben geopend, loop ik richting de achterkamer van de flat, waar de waterploeg aan het ventileren is.
Plots zie ik mijn collega bukken en komt hij overeind met een levenloze kat in zijn handen. Omdat de ruimte nogal beperkt is en ik het dichts bij de deur sta, neem ik de kat van hem over en loop de trap af naar de ingang van de flat. Achter de deur leg ik de kat neer, neem mijn ademluchtmasker af en leg deze over het kopje van de kat. Met korte tussenpozen druk ik op de ontlastknop om de kat van lucht te voorzien, onderwijl met de ander hand massage toe te passen.

De bekende politieagent, ziet mij zitten en vraagt wat ik nodig heb? Ik vraag iig of hij een dierenambulance kan bestellen? Terwijl ik de reanimatie van de kat in gang heb gezet en de dierenambulance besteld wordt, komt de pompbediende melden dat de overdrukventilator klaar staat en dat ik beter naar de cabine van de tankautospuit kan gaan.

Met de overdukventilator wordt vanaf onderen lucht het trappenhuis in geblazen om daarmee de aanwezige rook uit het trappenhuis en woning te verdrijven.

In de cabine zet ik de reanimatie voort en zie via mijn ooghoeken dat ik gefilmd wordt tijdens het reanimeren.
Ook de OvD komt in de cabine kijken naar mijn bezigheden en ik vraag hem of hij de cameraman niet kan verwijderen omdat zijn felle lamp mij hinderd. Hierop wordt de cameraman aangesproken en de eigenaar van de kat komt achter mij in de cabine zitten. Ik hoor de man praten, veel praten, maar heb eigenlijk geen tijd en zin om te antwoorden.

Ook de bekende politieagent komt kijken en geeft aan dat de bemanning van de ambulance zo met zuurstof komt, als zij klaar zijn met de bewoners. Ik ben gefocust op de reanimatie van de kat en dit lijkt zijn vruchten af te werpen. De kat is aan het bijkomen en ik geef hem over aan zijn baasje.

Op dit moment komt een van de collega’s met nog een levenloze kat en ook deze zal gereanimeerd moeten worden. Ik herhaal mijn kunsten en de aanwezige ambulance die de bewoners heeft nagekeken komt nu met 100% zuurstof en een kindermondkapje. Na tijdje van reanimeren (ik heb echt geen idee hoelang ik daarmee bezig ben) komt ook de 2e kat langzaam bij zijn positieven.

Na een 2e succesvolle reanimatie meldt de politie dat de dierenambulance is gearriveerd en samen met de eigenaresse brengen we de 2 katten over naar de dierenambulance. Ook bij de ambulance staat de aanwezige pers met filmcamera’s en worden er de nodige foto’s en film opnames gemaakt.

De cameraman die mij tijdens de reanimatie heeft gefilmd is door de OvD aangesproken en hij gaf aan een leuk filmpje te hebben gemaakt van een mooie brandweer actie. (Zijn onderbouwing voor het filmen is bij mij en de OvD bekend). De OvD vraagt later aan mij of ik bezwaar heb tegen publicatie van het filmpje en achteraf had ik dit niet. Het was immers een mooi stukje reclame voor de brandweer waarvoor ik werkzaam was.

De beide katten worden deze nacht nog vervoerd naar een speciale dierenkliniek waar ze beiden in een overdruk tank met 100% zuurstof gaan en maken het voor zover bekend goed.

Nadat wij onze werkzaamheden hebben beëindigd en de woning hebben overgedragen aan de recherche voor het technische onderzoek, keren wij huiswaarts. En na een lekker douche stap ik weer lekker in bed en val met een bijzonder goed gevoel in slaap.

Rond 09.30 uur begint mijn telefoon die naast het bed ligt allerlei geluidsmeldingen te maken van binnenkomende berichten. Het filmpje, staat online en de lokale omroepen hebben er ook aandacht aanbesteed door het filmpje en het verhaal te publiceren.

De gehele dag staat mijn telefoon roodgloeiend en net als het weer rustig wordt, zend SBS6 het filmpje uit in Hart van Nederland en de telefoon staat weer roodgloeiend van allemaal positieve berichten, via Facebook, twitter en Facebookmessenger. Niet alleen weten ze mij te bereiken maar ook mijn vrouw en zoon worden overspoeld met hart verwarmende berichten.

In de week hierop volgend word ik benaderd voor interviews voor verschillende kranten en radiostation. Zelfs Gerard Ekdom, die op dat moment in Canada zat heb ik gesproken.

Kortom, dit was voor mij ook een bijzondere werkervaring met een mooi resultaat.

Saillant detail, in de week voorafgaande aan deze brand, hebben wij onze 19 jarige kat moeten laten inslapen dat maakt deze inzet heel speciaal voor mij.

https://www.youtube.com/watch?v=KPwSaYx7sng (Bron: Videovalley Bjorn Appel)

http://www.hartvannederland.nl/top-nieuws/2016/brandweerman-hielke-redt-leven-van-kat/ (Bron: SBS6)

Een vrije zaterdagavond, of toch niet

Het is zaterdagavond en ik heb geen dienst.
We hebben ons voorgenomen om onder het genot van een hapje en een drankje een film te gaan bekijken. We zitten amper aan de koffie of de bel van de voordeur wordt herhaaldelijk en onophoudelijk ingedrukt.

Vanuit mijn ooghoek heb ik wel iemand voorbij zien komen, zonder te zien wie het was, sta ik op en zeg “dit moet een bekende zijn”.

Bij het openen van de voordeur, zie een buurvrouw uit de straat staan.
Het enige wat ze zegt is, “je moet even bij Jaap komen kijken, hij is niet goed geworden”.
Na dit gezegd te hebben, draait ze zich al om, om weer naar huis te gaan en niet afwachtende op mijn reactie. Vlug draai ik mij om, trek snel mijn slippers aan en gris mijn telefoon van de tafel en zeg kort tegen mijn vrouw wat er aan de hand is. Vlug ren ik achter de buurvrouw aan en haal haar in bij haar voordeur. Ik vraag in het voorbijgaan, waar is Jaap?
Ze antwoord boven in de douche. Vlug vraag ik of de ambulance is gebeld? Hierop antwoord ze met ja, dat is gebeurd.

Onderaan de trap schop ik mijn slippers uit en vlieg naar boven. Ik tref Jaap liggend in de douche aan en heb al spijt dat ik de slippers heb uit gedaan, mijn sokken zijn in no time zeiknat. Ik kniel naast Jaap en voel in de hals of er nog een hartslag voelbaar is, want hij ligt met gesloten ogen op de vloer. Die is er niet!!, op dat moment stopt er voor het huis een auto met sirene waarbij ik dacht dat het de ambulance was.

Ik besef me meteen dat dit een reanimatie is, loop snel naar beneden en zie de politie i.p.v de verwachte ambulance. Ik roep tegen de agenten om de AED mee te nemen i.v.m. de reanimatie.

Voor ik goed en wel weer boven ben, staan beide agenten naast me in de douche en samenhalen we Jaap uit de kleine doucheruimte vandaan en leggen we hem op een van de slaapkamers neer. In deze slaapkamer ligt een van de zoons op bed, mijn voorkeur was een andere slaapkamer om de zoon te sparen (weggelaten i.v.m. privacy redenen) maar in de haast begrepen de agenten dit niet. Ik begin direct met de hartmassage terwijl een van de agenten de AED klaarlegt. Na de eerste keer van 30 massage en 2x beademen, schuift er een voor mij onbekende dame aan het hoofd en begint met een meegebrachte beademingsballon de beademing over te nemen.

Al drukdoende komen mijn collega’s van de brandweer binnen, standaard bij een reanimatie wordt het MOB (Medische Ondersteuning Brandweer) gealarmeerd. De eerste collega die binnenkomt, tikt me op de schouder en zegt ga door, dan leg ik de spullen vast klaar.
Afwisselend met de collega’s van de politie masseren we Jaap, totdat mijn collega het kan overnemen van de politie. En samen doen we het beademen en het masseren, waarbij het me opvalt dat het beademen van Jaap niet goed gaat. Ik krijg de ingeblazen lucht niet in de longen, alsof er een obstructie is, maar die was er niet, dat had ik al bekeken. Ondertussen hoor ik de agenten vragen waar de ambulance blijft want het betreft een daadwerkelijke reanimatie. De 1^e ambulance moest vanuit Arnhem komen en de 2^e ambulance kwam ergens achter Barneveld vandaan.

Het duurt lang voordat de 1^e ambu ter plaatse is, en deze collega’s ken ik niet.
Bij binnenkomst leggen zij de spullen klaar en nemen de beademing van mij over, en ik zie dat ze de “AutoPulse” (hartmassageapparaat) bij zich hebben.
Op het moment dat de 1e ambu gearriveerd is, hebben wij Jaap 2x een schok toegebracht middels de AED van de politie.

De eerdergenoemde dame heeft plaats gemaakt voor mijn collega’s van de brandweer en is weer vertrokken. Achteraf bleek zij een verpleegkundige te zijn van de SEH (Spoedeisende Eerste Hulp).

Samen met de bemanning van de ambulance zetten we de reanimatie voort, waarbij ik bij de verpleegkundige aangeef om ook de “AutoPulse” in te zetten, maar mijn opmerking wordt genegeerd. Als ook de 2^e ambulance arriveert wordt het wel erg druk in de kamer en de aanwezige politieagenten hebben nu tijd om zich te gaan richten op de familie.

Ondertussen is de oudste zoon bij zijn broer aangeschoven en samen aanschouwen zij de reanimatie van hun vader. We zijn nu ruim 20 minuten aan het reanimeren en ik geef wederom aan om de “AutoPulse” te gaan gebruiken, maar ook hier slaat de verpleegkundige niet op aan en mijn collega kijkt mij aan met een onbegrijpende blik in zijn ogen.
Als de 2^e verpleegkundige de botboor gaat gebruiken, geef ik voor de 3^e keer aan om de AutoPulse in te zetten, maar wederom krijgen we hier geen positieve reactie op. Op dit moment zijn mij collega en ik afgelost door het ambulancepersoneel en kijk ik mijn collega aan en hij begrijpt meteen mijn bedoelingen. Samenbrengen we de AutoPulse in stelling. Omdat er aan het hoofdeinde geen ruimte is, doen we dit aan het voeteneinde van Jaap. Uiteindelijk reageert de verpleegkundige van de 1^e ambu en maakt plaats om de AutoPulse in te zetten.

Als de AutoPulse eindelijk zijn werk doet, heb ik even de tijd om de agenten bij te praten en natuurlijk ook de buurvouw. In het kort leg ik haar uit wat we aan het doen zijn en wat we hopen te bereiken. Van haar verneem ik op dit moment dat Jaap waarschijnlijk al ruim 20 minuten onder de douche heeft gelegen voordat ze hem vonden.
En deze informatie deel ik dan ook met de aanwezige verpleegkundigen. Nadat men het reanimatie protocol meerdere keren hebben doorlopen, zonder het gewenste resultaat, wordt besloten om de buurvrouw te informeren wat de laatste stand van zaken is en dat het na ruim 45 minuten reanimeren het eigenlijk geen zin meer heeft om door te gaan. De buurvrouw geeft aan dat het goed is zo en dat ze er vrede mee heeft.

In de slaapkamer, stoppen we de reanimatie en ruimen de boel op.
Omdat Jaap, hier niet kan blijven liggen, vraag ik aan de buurvrouw wat haar wensen zijn?

Waarbij ik aangeeft om Jaap eventueel op de bank in de woonkamer te leggen in afwachting van de begrafenisondernemer. Hier stemt zij mee in en samen met de collega’s van de brandweer, ambulance en politie dragen we Jaap naar beneden en leggen hem op de bank neer.

De collega’s van de politie regelen de laatste zaken met de buurvrouw en praat ik buiten nog even na met de brandweer collega’s en de verpleegkundige van de 2^e ambu.
Onze inzet wordt onderling nagelopen en samen komen we tot de conclusie dat we alles op alles hebben gezet, maar dat het helaas niet mocht baten. Ik vraag voor mijn eigen gevoel nog even of er een reden te bedenken is, waarom het inzetten AutoPulse niet gebeurde? Maar de verpleegkundige kon hier geen antwoord op geven, waarom zijn collega deze mogelijkheid niet gebruikte.

NB:
Namen en omstandigheden zijn i.v.m privacy reden aangepast.

Het is 03.57 uur als mijn pieper me wakker maakt!
Een vluchtige blik op de pieper laat de volgende alarm melding zien.

“03:57:07 20-07-14 GLM_Prio 1 BR Voertuig (personenauto) A12 L OOSTERBEEK-WAGENINGEN 118,6 EDE ch04 2731“

Vlug trek ik de gereedliggende kleren aan, en ga naar beneden waar mijn schoenen al klaar staan bij de voordeur. Eenmaal buiten merk ik hoe zwoel de nacht nog is, en de boordcomputer in de auto toont nog 25 graden.

Met gepaste snelheid, haast ik me richting de brandweer kazerne.

Het is op de route naar de kazerne rustig op straat en dichtbij de kazerne wordt het wat drukker, niet vreemd want de rest van mijn ploeg is ook aanrijdend.

Aangekomen op de kazerne trekt een ieder zijn pak aan, en neemt de helm mee naar het voertuig de 2731, waarmee me de klus zullen klaren.

Zo gauw iedereen zit, vertrekken we naar het opgegeven brandadres.

Achterin de auto hangen 2 man de ademlucht alvast om,standaardprocedure bij een autobrand. We zijn halverwege de rit als de AC aan de bevelvoerder meldt dat de bossage naast het voertuig ook al vlam vat, toch iets om rekening mee te houden met dit warme weer.

Eenmaal op de A12 aangekomen, zien we in de verte de collega’s van de politie al staan.

Ze hebben hun auto ruim voor de brandende auto in de zgn “Fend off positie” staan en hun zwaailampen zijn duidelijk waarneembaar.

We rijden de politieauto voorbij en plaatsen ons voertuig vlak voor de brandende auto.

De auto staat in de volle glorie en daar valt weinig eer meer aan te behalen, de collega’s met ademlucht beginnen de blussing op de auto, terwijl ik de brand blus in de bossage.

Terwijl wij hiermee bezig zijn is er ook een WIS auto van Rijkswaterstaat ter plaatse gekomen, en hij plaatst zijn voertuig nog voor de eerste politieauto in de bekende “Fend Off Positie“.

De tweede rijbaan heeft een rood kruis gekregen en er geldt een snelheidsbeperking van 50 km/u ter plaatse.

De WIS (Weg Inspecteur) plaats de bekende “pionnen” om zodoende een veilig werkgebied voor ons allen te bewerkstelligen.

Ondertussen is ook een berger ter plaatse gekomen om de auto na blussing af te slepen. Voor de getroffen inzittenden is passend vervoer geregeld omdat men onderweg was naar Schiphol. Voor de politie die alles heeft genoteerd, is er niets meer te doen en gaan met vervolg.

Nadat we de auto hebben afgeblust en de weg hebben schoongemaakt, is het tijd om de spullen op te ruimen. Als we de 1e HD slang hebben opgeruimd, is de 2e HD slang aan de beurt…………………………..BOEMMMM

Op dat moment horen we een harde klap en zien een grote touringcar die de WIS auto heeft geraakt, en via de middengeleider op ons afkomt stormen!!!

Ik schreeuw tegen mijn collega’s voor de aanstormende de bus en haastig verdwijnen we met z’n allen naar de veilige vluchtstrook.

Nadat we hebben gezien, dat niemand van ons is geraakt, ga ik met de bevelvoerder naar de touringcar toe. Die blijkt op de touringcarchauffeur gelukkig na leeg te zijn, en ook de chauffeur heeft wonder boven wonder geen ernstig letsel.

Voor de chauffeur laten we direct een ambulance komen en ook de politie wordt weer verzocht i.v.m. dit ongeval. De WIS auto is total loss en gelukkig stond hij net als wij op veilige afstand. Omdat de claxon irritant loeit halen we de accupolen los en voorkomen hiermee dat er eventueel brandgevaar ontstaat.

De berger die nog TP was, heeft direct zwaarder materieel besteld voor de touringcar en WIS auto. Uiteindelijk is alles netjes opgeruimd en op het moment van ons vertrek, waren er al ploegen aanwezig om de middengeleleider te herstellen.

De touringcarchauffeur heeft alle snelheidsverlagingen gezien en opgevolgd, maar helaas de WIS auto “gemist“, of in dit geval “geraakt”.

Conclusie:

Incident Management (IM) werkt en als de WIS auto of een politieauto daar niet had gestaan, dan hadden er doden kunnen vallen.

Een fijne zondag allemaal.

Restant van de WIS auto

Binnen onze Sectie hebben we een aantal traditie’s die we graag in “Ere” houden.

Een daarvan is het “Spuitvoetbal”.

Na een jaar van serieus oefenen, hebben we meestal net voor of net na de vakantieperiode een oefenavond die we zelf indelen.

Vanavond staat in het teken van coördinaat rijden op de hei/bos (dit is erg belangrijk bij natuurbranden) met daarna het traditionele spuitvoetbal.

Het eerste uur rijdt ik met mijn maatje de diverse opdrachten af op de hei en in het bos. Ik rijdt, en samen met mijn maatje zoeken we de juiste weg naar het opgeven coördinaat, en in het bos valt dat niet altijd mee.

We hadden afgesproken om rond 20.00 uur een veldje te zoeken waar we ons spuitvoetbal konden uitvoeren.

Spuitvoetbal is niet meer dan 2 tankautospuiten tegenover elkaar opstellen met de HD (Hoge Drukslangen) waar we met 2 teams gaan voetballen.Het is dan de bedoeling de bal met HD straal in het doel van de tegenstander te spuiten. De bal wil bij ons nog weleens van grote varieren en dit keer hebben we een flinke Skippybal tot onze beschikking.

Terwijl mijn maatje en ik de laatste opdracht hebben vervuld met het coördinaatrijden, zijn we ergens op een bospad beland met ons blusvoertuig. Alrijdend zien we in de verte op het zelfde bospad andere collega’s naderen met hun blusvoertuig.

Wanneer de 2 voertuigen bijelkaar zijn gekomen, overleggen we waar we gaan “voetballen” en laten wij nu net een veldje hebben gezien dat groot genoeg is waar we onze voertuigen kwijt konden.

Aangezien we elkaar niet konden passeren op dit bospad, besluit ik al achteruitrijdend terug te gaan over het bospad, totdat ik het voertuig ergens kan keren om naar dat bewuste veldje te gaan.

Na ruim 1,5 kilometer, kom ik bij een veldje aan waar ik het voertuig kan keren.

Terwijl ik dit veldje indraai heb ik het idee dat dit veldje ook goed genoeg is voor ons avondje spuitvoetbal.

Dus in plaats van draaien, wil ik mijn blusvoertuig aan het einde parkeren om zodoende het voertuig gereed te maken voor ons spel.

Helaas kom ik niet zover, want de tankautospuit zakt na ongeveer 40 meter tot aan de assen weg in de modder.

Wat ik ook probeer, ik zit vast en kom niet meer weg. Ondertussen komen ook de andere ploegleden naar dit veld en samen beginnen we met batsen de wielen vrij te maken. Maar welke actie we ook ondernemen, het voertuig zit vast en wil niet meer van zijn plaats af.

Op het bospad naast het veldje verzamelen zich ondertussen verschillende wandelaars die ons gade slaan.

Onder hen zijn ook een vader met zijn dochter. Nadat we een tijdje bezig zijn komen vader en zijn (blonde) dochter het veldje op.

En de eerste vraag die de dochter stelt is “Hoe komen jullie hier” en voordat ik kan reageren zegt mijn maatje “Met dat voertuig” al wijzend op het vastzittend voertuig. Op dat moment komt de rook uit de oren van de vader en begint hij uit te vallen tegen ons.

En of dat nog niet goed genoeg is, komt een van mijn collega’s met een busje het veld op rijden en roept vanuit het open raam “Ik kom lekker niet vast te zitten ♫♫♫nanananana♫♫♫” en draait het veld weer af.

Op dat moment ontploft de man en eist dat de hoogste in rang zich bij hem meld.

Toevallig hebben we een OvD (Officier van Dienst) bij ons, die zich gelaten de kannonade van de man over zich heen laat komen.

En als de man is uit geraast legt de OvD uit dat dit een toevallige samenloop van omstandigheid is waardoor we vast zijn komen te zitten. Nu de man zich enigzins heeft hervat legt hij uit dat we midden in Eco project staan waar ze iets deden met kikkers op dit veld. (de man was beheerder van de gemeente en kennelijk belast met dit project) nu we dit weten zien we opvallend veel kikkers (groter en platter dan normaal en een aantal hadden het profiel van een autoband op de rug, mijn autoband wel te verstaan!!) Hij vroeg zich wel af waarom wij het bord niet hadden gezien die 100 meter voor het veld stond en dit veld markeerde? Ik had dit bewuste bord op de heen weg niet gezien, en op de terugweg was ik niet ver genoeg achteruit gereden om het bord te kunnen zien.

Uiteindelijk moeten we met de 41-202 ons bosbrandvoertuig de andere tankautospuit uit het veld lieren, omdat dit de enige manier blijkt te zijn.

Nadat het voeruig is losgemaakt, vullen we de ontstane banden sporen in het veld en zorgen dat er niets meer van te zien is, dat hier een auto heeft gereden.

Van spuitvoetbal is het die avond niet meer gekomen, en het enige spuitwerk was na afloop het schoonmaken van de voertuigen die onder de modder zaten.

Later op de avond heeft een van mijn collega’s een grafiek gemaakt van de kikker stand tot ik het bewuste veld opreed met opvallende dalende lijn rond 20.00 uur.

Sinds deze avond hebben wij als Sectie een eigen logo waarin een kikker is verwerkt en heeft de gemeente het bord dichter bij het project geplaatst. Of dit project nog bestaat weet ik niet, dit speelde ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw.

Het logo wordt nog steeds in “Ere” gehouden, net als het spuitvoetbal, alleen kijken we nu beter uit bij het kiezen van de plaats van handeling.

We schrijven 1e paasdag 1995.

Ede is in de ban van een pyromaan die al ruim
2 maanden voor veel onrust zorgt.

De politie jaagt met man en macht op deze
persoon, en op de parkeerplaatsen rondom de brandweerkazerne staan de lokale en landelijke media te wachten op de volgende brand.

Aangezien de meeste branden tussen 21.00 uur
en 00.00 uur uitbreken, is er overdag van de media aandacht weinig te merken, behalve in de kranten en op tv.

Zoals gezegd, het is zondag 1e
paasdag en onze dienst duurt nog tot 00.00 uur.

Na een drukke week met diverse branden, lig ik
languit op de bank naar het 20.00 uur journaal te kijken. En net als bij een
aantal andere collega’s heeft ook bij mij de griep toegeslagen, maar niemand wil er aan toegeven in deze drukke periode.

Al kijkend naar het journaal, zie ik een
aantal van onze branden op tv en KRO’s brandpunt heeft er zo ook nog een item over, dit wil ik graag zien.

Terwijl mijn vrouw de koffie serveert, hoor ik
over mijn pieper de eerste 8 seconden van het liedje “i’m the scatman” van Scatman John “ski-ba-bop-ba-dop-bopski-ba-bop-ba-dop-bop
….. I’m the scatman” en ik vlieg overeind, zet de scanner harder, en trek
mijn schoenen alvast aan. De laatste tijd kwam dit liedje vaker over de pieper heen en hadden we binnen het uur een grote brand.

Op de scanner hoor ik de conversatie tussen een aantal agenten, en het leek erop dat ze en bepaalde auto verschillende keren voorbij hadden zien komen. (Achteraf bleek dat ze een val hadden opgezet voor de pyromaan, die kennelijk zijn eigen agenda voerde.)

Tot op een gegeven moment een van de agenten aan een college vraag achterom te kijken, want daar staat een pand in brand!!

Op dit signaal, ren ik al vast naar de auto, en ben onderweg naar de kazerne (net als veel van mijn collega’s). Halverwege de rit naar
de kazerne realiseer ik me dat we nog steeds niet gealarmeerd zijn en het is
bij ons korps een “doodzonde” om op berichten van de scanner te gaan rijden. Dus ik zet de auto langs de kant van de weg en luister naar de scanner die ik had ingebouwd in de auto.

Na een korte tijd vraagt een van de agenten aan de meldkamer of de brandweer was gealarmeerd? Een ontkennende vraag was het antwoord.

Mijn collega’s op de AC (Alarmcentrale) die ook naar de scanner luisterden, reageren direct door ons te alarmeren. Dit zal voor ons
korps de snelste uitruk allertijden zijn.

Binnen een fractie is heel de dienstdoende ploeg (Sectie1) op de kazerne, kleed men zich aan en vliegt het voertuig in. Ik zit op het eerst uitrukkende voertuig de 201.

Onderweg krijgen we te horen dat de brand al uitslaand is en men op voorhand “grote brand” maakt. Hierop rijden nog 2 extra tankautospuiten (TAS) mee, gevolgd door de hoogwerker 250 en de 070 de grote HV wagen.

Aangekomen op het brandadres slaan de vlammen al uit het pand en zetten we de eerste stralen in om de brand te lijf te gaan.

Achter ons hoor ik de andere voertuigen aankomen, en ik word samen met mijn maatje als aanvalsploeg naar binnen gestuurd voor een vlugge verkenning.

Binnen zien we een flinke brand, maar ook een 1000 liter vat, met wat later thinner bleek te zijn. Deze informatie was kennelijk ook via de scanner te ontvangen geweest en werd er nogal panisch overgedaan, door wie is mij helaas nooit duidelijk geworden.

Dit vat hebben wij afgeschermd van de binnenbrand, zodat dit gevaar op ontbranding was geweken. En samen met de waterploeg zetten wij in op afblussen.

Door het snelle opschakelen van onze wachtcommandanten is de brand snel onder controle en kan het sein brandmeester worden gegeven.

Wel zijn we nog wat tijd bezig met het nablussen als de eerste voertuigen weer huiswaarts keren. En het is de regel dat het eerste voertuig, als laatste huiswaarts keert.

Het zal rond 00.30 uur zijn als wij ook weer op de kazerne terug zijn.

I.v.m. de vele branden, is het zaak om het uitruk voertuig weer gereed te maken, en de gebruikte slangen te wassen. Onze dienst is dan al afgelopen en Sectie 2 neemt de uitruk van ons over op deze 2e paasdag.
Onder het genot van een drankje maken we spullen schoon en ruimen dan ook alles netjes op.

Rond 03.00 uur
ben ik weer thuis en neem ik een lekkere douche.
Ik moest nog wel ff uitleggen dat de gebeurtenis met dat vat thinner niet zo spannend was zoals men het via de scanner had aangegeven, na deze uitleg gaan we slapen.

NB:

Kort na deze
brand wordt de pyromaan opgepakt bij een brandstichting en komt Ede weer tot rust.

“De branden worden telkens tussen negen en twaalf uur ’s avonds gesticht, midden in de week maar zondags niet, wat hem aanvankelijk de bijnaam ‘Kortjakje’ opleverde – tot hij ook op eerste paasdag toesloeg.”

Het is een zonnige middag, wanneer ik een
whatsapp berichtje van een collega ontvang of ik een paar uurtjes dienst voor
hem kan doen? Aangezien ik de avond niets op de planning heb staan, laat ik aan
hem weten dat ik zijn afwezigheid zal waarnemen.

Ik twitter dat ik s’ avonds de dienstdoende
ploeg kom “ondersteunen” met mijn aanwezigheid. Mijn twitter is gekoppeld aan
mijn facebookpagina en algauw melden de dienstdoende collega’s zich via
facebook te verheugen op mijn komst. Zonder op het rooster te hoeven kijken,
weet ik met wie ik vanavond op de auto zitten, in geval van een uitruk.

Om 18.00 uur gaat de dienst in en de eerste
alarmering laat niet lang op zich wachten.De melding luidt als volgt “Prio 1 HV Letsel”
aan een bepaalde straat in onze gemeente. Deze melding kan van alles betekenen, dus hier
wordt ik niet veel wijzer van.Terwijl ik na het lezen de pager in de holster
terug stop, ben ik al onderweg naar de auto om naar de kazerne te gaan.

Aangekomen op de kazerne is het vlug aankleden
en de auto in.Als de auto vol is, melden we ons in bij de AC
(Alarm Centrale) en krijgen we te horen dat er iemand onder een boom schijnt te
liggen, en dat onze komst gewenst is, en dat de politie en ambulance
“aanrijdend” zijn. Ook onze OvD (Officier van Dienst) rijdt mee op deze melding.

Achter in het voertuig wordt gauw op de kaart
gekeken aan welke kant van de weg het genoemde huisnummer ligt. Ondertussen
rijden we met toeters en bellen naar het bewuste adres. Omdat ons niet
duidelijk is, wat de afmeting de boom heeft, besluit de bevelvoerder ook de
grote HV (Hulp Verlening wagen) wagen mee te laten rijden. Achterin laten we
aan de bevelvoerder weten dat we de taken al hebben verdeeld, zodat hij zich
met andere zaken kan bezig houden.

Als we de straat inrijden zien we in de verte
al de nodige mensen (met fototoestellen) staan, zodat we direct besluiten het
slachtoffer aan het oog van het publiek te onttrekken. En deze taak neem ik dan
ook op me.

De politie en het ambulance personeel zijn dan
al aanwezig. Aan de blikken van het ambulance personeel
lezen wij al af dat voor de persoon alle hulp te laat komt.

Terwijl ik het zeil plaats om het slachtoffer
af te schermen, proberen de andere collega’s de boom waaronder het slachtoffer
ligt nog op te tillen. Echter de boom is te zwaar, zodat we moeten wachten op de
grote HV wagen die is voorzien van een kraan om de boom te kunnen tillen. Aan
de kleur van het levenloze lichaam is al te zien dat deze er al een tijdje
ligt. Vreemd is het dan om van de omstanders te horen dat ze het slachtoffer
hebben horen kreunen!

Wanneer de HV eenmaal ter plaatsen is, wordt de
boom iets omhoog getild zodat het slachtoffer vrijkomt. Op dat moment worden de
werkzaamheden stil gelegd en hangt de boom in de takel.

Ondertussen is ook de iemand van de recherche
ter plaatse en in overleg met onze OvD wordt besloten te wachten op de TR
(Technische Recherche) omdat de toedracht van dit ongeval niet duidelijk
is.

Als de TR eenmaal ter plaatse is, zijn we al een
dik anderhalf uur verder, en men begint de omgeving van de boom minutieus op
foto vast te leggen. Wanneer dit is gebeurt, mogen we het slachtoffer
verplaatsen, zodat de begrafenisondernemer het levenloze lichaam naar het
mortuarium kan transporteren.

Daarna worden de gebruikte onderdelen rondom de
boom vrijgemaakt, waaronder een kleine steiger. Ook deze wordt op mankementen
nagekeken, maar die zijn niet aanwezig.

Nadat we samen met de TR alle delen van de
boom hebben onderzocht, blijkt het volgende: het slachtoffer was professioneel
bezig geweest met het omzagen van de boom. De boom in gedeeltes omgezaagd,
waardoor er bij in elkaar vallen van de boomstronken spanning is komen te staan
op 2 stammen. Dit heeft het slachtoffer goed ingeschat, echter de spanning op
de stronken en 1,5 cm hout waarmee de stonk nog vast zat, heeft het wegschieten
van de boomstronk veroorzaakt. En dat laatste is fataal afgelopen.

Wij hebben de boom voor zover kleiner gemaakt
en opgeruimd en keren daarna weer huiswaarts. Mijn extra dienst duurt dan nog
een uurtje en verloopt zonder een inzet.